Ένα αρκετά ενδιαφέρον βιβλίο, και μια ιστορία που θα μπορούσε να πάει πολύ καλύτερα αν, κατά τη γνώμη μου, είχε δοθεί λίγη περισσότερη προσοχή στην επιμέλειά της.
Ενώ οι κύριοι χαρακτήρες σε τραβάνε και σε κάνουν να θες να δεις πώς θα καταλήξουν τα πράγματα για εκείνους στην αρχή, δεν είχαν αρκετό βάθος σαν προσωπικότητες ώστε να σε κρατήσουν τελείως καθηλωμένο στη σελίδα από ένα σημείο κι έπειτα. Έβρισκα τον εαυτό μου να νοιάζεται πιο πολύ, ας πούμε, για τον γιατρό και τα άτομα που άφησε πίσω του ο Ίνγκο, από τον ίδιο τον Ίνγκο και την περιπέτειά του. (μεταξύ μας κιόλας, τι φάση αυτή με το λουλούδι; βρε καμάρι μου, τράβα βγες ανοιχτά σαν άνθρωπος για να δείξεις ότι δεν κρυφακούς, δείξε τα λουλούδια στα χέρια σου και δίπλα στους στρατιώτες για να καταλάβουν ότι δεν έχεις άλλη δουλειά μαζί τους, και άντε τράβα στην ευχή του Θεού – τι λογική ήταν αυτή, να συρθείς στο έδαφος κυριολεκτικά δίπλα τους, λες και δε θα σε έβλεπαν; απλά φαντάζομαι τον Άριους να κάθεται και να βλέπει ένα βλήμα να σέρνεται δίπλα του στο χώμα, εξωφρενικά αργά, γιατί, well, Άριους, και να σκέφτεται “τι κάνει αυτό το ζώον;”)
Μιλώντας για τον Άριους, παίζει και να ήταν για μένα το επίκεντρο όλου του βιβλίου. Ήθελα να μάθω για την ζωή του περισσότερο από τα υπόλοιπα, σε ορισμένες φορές, άκυρα γεγονότα του βιβλίου. Είχε τις καλύτερες ατάκες, ήταν μέχρι τον λαιμό μέσα στο μυστήριο, και μάλιστα η συγγραφέας πούλησε καλύτερα τo δικό του plot twist και με πιο φυσικό τρόπο από τα απίστευτα προβλέψιμα γυρίσματα της πλοκής για τον Ίνγκο και τον Μπόρντο.
Το άλλο μου πρόβλημα ήταν η ταχύτητα εξέλιξης της ιστορίας. Ενώ αργεί πάρα πολύ μέχρι και τα 3/4 σχεδόν του βιβλίου, μετά ξαφνικά πατάει ένα γκάζι από το πουθενά, που δε βγάζει νόημα, και με έπιασε το κεφάλι μου. Έκανα πόσες μέρες να διαβάσω μέχρι τη μέση του βιβλίου, κι έβγαλα τις τελευταίες 50 σελίδες μέσα σε 1 ώρα. Νομίζω αυτό τα λέει όλα για το πώς έπρεπε να είχε κινηθεί γενικά η ροή. Σε αυτό έφταιγε ίσως η τάση της συγγραφέως να σπάει τον 4ο τοίχο και να απευθύνεται κατευθείαν στον αναγνώστη, σα να είναι παλιοί γνωστοί που έχουν πιάσει κουβεντούλα. Στην αρχή ήταν συμπαθητικό, και το έκανα χάζι – αλλά μετά από καμιά δεκαριά κεφάλαια καταντάει κουραστικό και σπάει την ιστορία και τη συνοχή της, είναι σα διακοπή για διαφημίσεις στις καλύτερες σκηνές μιας ταινίας, ή σα να σε σταματάει ενώ διαβάζεις κάτι κάποιος και να σε βγάζει από το mindset του τι γίνεται στη σελίδα.
Όπως είπα, δεν ήταν άσχημο βιβλίο, συμπαθητικό και με potential, αλλά θα ήθελα να το έχουν προσέξει λίγο παραπάνω πριν το ξαμολήσουν στην αγορά. Σίγουρα θα μπορούσε να χάσει καμιά 100αριά σελίδες και δε θα έχανε και πάλι κάτι ουσιαστικό, ίσα ίσα θα του έκανε καλό.
Υ.Γ.: Για να γίνω και λίγο κακιά, αν εγώ είχα χάσει εξαιτίας της Ούμι αδερφή και παιδικό φίλο, θα την είχα λιανίσει στον ύπνο της, όχι να την υπερασπιστώ κιόλας και να πω πως την αγάπησα και λίγο – Stockholm syndrome much?
Υ.Υ.Γ.: Γιατί να μου αναλύσεις όλα αυτά για τα χαρίσματα και τα στοιχειά και τα φανταστικά πλάσματα, και τους Δασκάλους και τους σφετεριστές θρόνου, και μετά να μη μου έχεις έστω μια επική μάχη, να δούμε και λίγο δράση, ή να μου δείξεις πώς έγιναν τα πράγματα υπέρ των πρωταγωνιστών; Πάρε τη σκηνή με τον χιονοπόλεμο και τους χωροφύλακες, βγάλτην, και βάλε μου ένα από αυτά που ανέφερα – μη μου τα βάζεις όλα απλά αναφορικά σε φάση “έγιναν εκτός κάμερας” λες και απλά μου διαβάζεις φυλλάδα. Εγώ δεν είμαι ξωτικό ή νεράιδα – προτιμώ να τα δω τα συμβάντα από το να τα μάθω από κουτσομπολιά.
RATING: